Dag 9 - 13 Ulaan Bataar & Terelj Nationaal Park

Na een vermoeiende dag stappen doorheen heel Ulaan Baatar om onze tickets op te halen, de horsie riding tour te regelen, en inkopen te doen, kropen we onder het wol na een skype sessie met de wederhelften. De volgende morgen was het wederom vroeg opstaan (voor ons doen: 8:30) om op tijd bij de Ger to Ger kantoor te staan. Ze hadden ons de dag voordien vertelt dat de eerste familie misschien geen ger heeft kunnen opstellen en dat we dus een tent zouden moeten meesleuren. Gelukkig bleek 's morgens dat de ger er wel zou staan. Zoals ze het in het Engels zeggen, we started off with a skip in our step. We werden door een Ger to Ger medewerker naar de bus gebracht, waar ze de chauffeur vertelde dat we aan een bepaalde halte dienden af te stappen. De busrit was interessant om het zacht uit te drukken. Eenmaal Ulaan Baatar buiten, was er van een weg hoegenaamd geen spraken. Hele asfalt stroken ontbraken, asfalt werd deels over oudere gestort, met enorme bulten als gevolg, zandwegen, bruggen enkel breed genoeg voor één wagen waar iedereen toch maar overheen raasden zonder te remmen. Rusland heeft er niks tegen qua verkeer. Wel het vermelden waard is dat de chauffeur niet vergeten was ons te vertellen dat we moesten afstappen aan onze halte, en dit na een uur en kwart rijden. Belgische chauffeurs vergeten dit reeds na 5 minuten :)
Met enkel wat blauwe plekken op onze bips wachten we op de microbus, dat ons naar onze eind bestemming zou brengen: Terelj National Park. De weg ernaar was zo mogelijk nog erger dan voorheen, met enkel zandweggetjes. De microbus was in principe een veredelde minivan, met plaats voor 14 man ongeveer, maar wonder boven wonder wist de chauffeur z'n busje vol te steken met maar liefst 22 personen. Toen we uiteindelijk arriveerden bij Terelj, wachtte een lokale gids ons op met zijn ossenkar. De weg naar de eerste ger was reeds avontuurlijk, en dat was pas het begin. We werden onthaald met een warme lunch, een noedel concoctie met vermoedelijk geitenvlees en groentjes. Na de lunch werden we op een andere ossenkar gezet om, volgens de folder, een tocht van 24km te rijden naar de tweede familie. Magnifieke landschappen was ons gezelschap tijdens het ritje. Foto's volgen.
De tweede familie verwelkomde ons met melk thee, wat best lekker was. We werden rustig aan ons lot overgelaten, zodat we de namiddag de omgeving konden ontdekken. Woorden (en soms ook foto's helaas) doen het landschap geen recht aan, maar laten we het houden bij verbluffend. 's Avonds werden we getrakteerd op dumplings met schapen/geitenvlees, wederom een feestmaal. Op 1200+m hoogte wordt het snel donker, dus tegen 20u konden we ons slaapplaatsje klaar maken. We wisten wel dat het koud zou zijn, maar verdorie, zelfs met 2 matten, 1 donsdeken, een slaapzak, fleece, en alu-nooddeken was het nog afzien. Plots hoorden we 's nachts alle honden blaffen en ontplofte een kakafonie van wolvengehuil.
Dag 2 van de Mongolië trip was ook rustig de omgeving verkennen in de voormiddag, en de familie wat leren kennen met gebrekkige communicatie. Christian: kinderen vinden me leuk om één of andere reden, ik werd constant bij de vinger gepakt door het dochtertje en overal naartoe geleid. Vlak voor we vertrokken naar de laatste familie, wachtte ons de schrik van de trip: het dochtertje, dat de familie ons voorstelde als zijnde meisje, met lang haar, en alle trekken van een typische meisje van 4 jaar, haalde plots een penis uit zijn broek om te plassen. Ik kan er nog altijd niet van over :) Het grappige is dat het jongetje, de neef, nagellak droeg. Bizarre mensen, die nomaden. Soit, we vertrokken met twee ossenkarren naar de derde verblijfplaats. Om te zeggen dat deze rit spectaculair was, is een understatement. Om één of andere reden besloten man en vrouw een race te houden ondereen (met hun kinderen mee op de kar). Wij konden ons alleen maar vastklampen, en zorgen dat ons zakken er niet af wipten. Doorheen grachten, rivieren, struiken en bossen hobbelden de karren op en neer, van links naar rechts, en bij momenten was er gewoon geen contact met de grond. Al bij al een fantastische ervaring, en ik had het gevoel dat ze wel wisten waar ze mee bezig waren en dat zo'n wedstrijdjes wel vaker gebeurden.
We werden bij de derde ger ontvangen met een traditionele mengeling van suiker, bloem, room en "curd" (geharde, gedroogde room of melk) met wat koekjes. Helaas konden de maag van Christian en die mengeling geen akkoord sluiten (mogelijk omdat de kom gewoon dagen bleef staan zonder poging om het ordentelijk te bewaren, bleek achteraf), en werd hij de volgende morgen wakker met diarree en rommelende maag. Later volgde lichte koorts (37°C) maar ondertussen is alles in orde, dus geen zorgen! Na het vieruurtje onderwees de vrouw ons in de kunst van boogschieten. Helaas was de volle goesting er niet in bij haar, en moesten we maar wat aanmodderen met halfhartig gemaakte pijlen zonder enige vorm van aerodynamica. Diner bestond uit een noodle mengeling van groenten en geitenvlees. We dachten vroeg ons bedje in te gaan, maar de sterrenhemel was te mooi om te negeren, dus gingen we even buiten staren. Hierna volgde een hilarisch tafereel van twee westerlingen die al paniekerend de tent invluchten omdat de pillamp toevallig op de ogen van een dier scheen. Pikdonker, de vorige nacht wolven gehoord, dus uiteraard gingen we ervan uit dat we omringd waren door wolven. We stonden zeker een kwartier lang op onze knieën voor de deur, te schijnen in de verte. Er bleef constant een grijze vorm zichtbaar met opgloeinde ogen, wat onze fantasie alleen maar nog erger op hol deed slaan. 's Morgens bleek het om een doodgewone koe te gaan. Maar we hebben toch maar een avontuur beleefd! Hier werden wel bedden voorzien, dus geen koude nacht.
Dag 3 kondigde eindelijk het beloofde horsie riding aan. Hoewel er initieel wat angst bestond dat m'n heup (Christian) het niet zou aankunnen, bleek het paard rijden aardig wat te lukken. We werden wel aan de lijn geleid door de nomaad, en het was even wennen om het juiste ritme te vinden (Yrena was er onmiddelijk mee weg), maar al bij al was het een aangename rit. Het afstappen was wel wat lastiger, we zakten bijna door onze benen. Yrena omdat haar stijgbeugels te kort waren gespannen, en ze last had van haar knie; Christian omdat z'n benen volledig gevoelloos waren. Als afsluiter wachtte ons de ritjes met microbus en gewone bus, die zo mogelijk erger waren dan de ossenkar en het paardrijden. We kwamen bij de hostel aan om 20u, waarna we een welverdiende douche namen. Yrena werd nog door 6 Polen en een Duitser erin geluisd om napke te spelen, toen ze wou skypen met Wouter. Blijkbaar is het een universeel spelletjes (Polen noemen het "ring of fire", maar door Yrena gaan ze napke introduceren. Het napke was trouwens een mengeling van vodka, mognools bier en augurken pekel). Tegen 23u werd het hele gezelschap heel luidruchtig waardoor de dochter des huizes kwam vragen of het wat stiller kon. Dat was buiten de Polen gerekend, ook zij bezweek aan de groepsdruk en werd haar een glaasje vodka voorgeschoteld. Het hoogtepunt was toch wel dat een stel kerels luidskeels in het Pools de themesong van Pocahontas begon te zingen. Het was een heel gezellige bedoening. Yrena kon tegen middernacht er van onderuit muizen. Na liters vodka gezopen te hebben maakten ze het nog bont tot 5u 's morgens, toevallig het uur dat wij moesten opstaan.
De trein naar Beijing is stukken comfortabeler dan de Russische variant, met douches, heel propere wc's, rode lopers in de gangen, etc. Als jullie dit lezen zijn we veilig en wel aangekomen in Beijing, en wacht ons 5 dagen sightseeing en verwondering.
Oh ja, moest er twijfel bestaan, de 3 daagse trip naar de Mongoolse steppen was fantastisch, en we hebben van elk minuut genoten (behalve de koude nacht)!

Tot groets!
Christian en Yrena.

P.S.: het chinese censuur apparaat verbiedt ons facebook en allerhande andere media te gebruiken, dus het zal enkel via mail en de blog gebeuren.