Hué/ Hoi An/ Mui Né

De reis naar het zuiden gaat verder. Ben, de eigenaar van de farm stay, had voor ons vervoer geregeld naar Hué met een tussenstop in de DMZ  'Demilitarized Zone'. Daar brachten we een bezoek aan de Vinh Moc Tunnels. We waren met z'n vijven, maar al snel raakten we de jongens, Wim en Jo, kwijt in de tunnels. In de tunnels was het benauwd en donker. Als Westerling heb je er maar heel weinig plaats om te bewegen en we waren meteen een paar blauwe plekken rijker. Zeker de jongens hadden problemen met de bewegingsruimte en ze moesten bijna constant voorover gebogen rondwandelen. Niet geschikt voor mensen met claustrofobie :) Er is ook een klein museumpje en daar was het toch even stilstaan bij de Vietnamoorlog en de gevolgen ervan. Daarna reden we verder naar Hué. We kwamen er pas in de late namiddag aan en de volgende ochtend zouden we al terug vertrekken. Dus er schoot niet veel tijd over om veel dingen te bezichting in Hué, maar de Forbidden Purple City konden we niet missen en het was inderdaad de moeite! Daarna zijn we in de vele kleine straatjes gaan rondwandelen en ik moet zeggen dat Hué echt wel een gezellig stadje is, jammer dat we er niet langer gebleven zijn. De volgende dag stonden we weer paraat en namen we de bus naar Hoi An, de stad van de kleermakers. De oude binnenstad is heel leuk om door te wandelen. De oude huisjes zijn kleurrijk en je hebt de ene kledingshop na de andere, waar je je kleren op maat kan laten maken voor zeer weinig geld. Daria heeft zich een nieuwe jeansbroek laten maken en het zag er goed uit! We hebben ook een uitstapje gemaakt naar My Son, één van de voornaamste Hindu Tempelcomplexen van Indochina. Het wordt ook wel het kleine broertje van Angkor Wat genoemd. De tempels werden tussen de 4de en 14de eeuw gebouwd. Helaas hebben de Amerikanen een deel ervan verwoest tijdens de Vietnamoorlog. We waren voor dag en dauw opgestaan en op die manier waren we de eerste groep van de dag op de site. Het was machtig om door deze ruïnes te wandelen, zeker omdat er weinig volk rondliep. Dezelfde dag nog namen we 's avonds de nachtbus naar Mui Né. Dat was ook weer een avontuur :D Eerst werden we met een minivan 10km verder gebracht waar we meer als een uur moesten wachten. De nachtbus arriveerde uiteindelijk. Het was de eerste keer dat we de nachtbus in Vietnam namen. Het zag er best nog wel comfi uit in de bus. De zetels lagen volledig plat zodat je precies toch een klein bedje had. Daria had achterin plaats gehouden voor ons drie, zodat we langs elkaar zouden liggen. Ik dacht nog bij mezelf dat ik hier wel goed zou kunnen slapen, maar dat was buiten de slechte staat van de wegen gerekend. Het was een 10 uur durende bumpy ride waarbij ik constant ofwel tegen Lies of tegen Daria aanvloog. Om 6u 's ochtends werden we uit de bus gegooid omdat ze verder naar Saigon reed. Lies was wel vast aan't slapen en door al het gehaast was ze haar wandelschoenen vergeten. Dus hebben we met foto's aan de verantwoordelijke moeten uitleggen wat ze vergeten was en dat hij de chauffeur op de hoogte moest stellen dat ze haar schoenen in Saigon aan de kant moesten houden. Na onze uitleg in gebaren en foto's hadden we nog tijd zat om een ontbijtje te steken in de vorm van de traditionele Vietnamese soep "Pho Bo" We moesten toch anderhalf uur wachten op onze volgende bus. Na het ontbijtje werd het moeilijk voor mij om wakker te blijven. Aangezien ik nog niet geslapen had, ben ik op een stoel aan het busstation in slaap gevallen. Op zo'n reis leer je blijkbaar overal slapen :p De andere bus kwam eindelijk aan en nog eens ettelijke uren later was Mui Né in zicht. Jo en ik zijn op zoek gegaan naar een slaapplaats en we zijn bij een Vietnamese Guesthouse uitgekomen. De uitbaters waren héél vriendelijke mensen! Nadat we onze backpacks weggelegd hadden, zijn we naar het strand getrokken om de zonsondergang nog mee te pikken. We zaten in een kuststadje dus ieder van ons wilde graag vis gaan eten. Dus tegen de avond gingen we op pad op zoek naar verse vis. We stopten eerst bij een kitesurfclub, omdat Daria geïnteresseerd was om een cursus te volgen. Ondertussen waren Lies en ik met Britten aan de praat geslagen en ze wisten ons een goei visrestaurant aan te duiden en ze hebben niet gelogen! Je mocht zelf een levende vis kiezen die ze voor je zouden klaarmaken. Verser dan dat kan niet :p Dan zijn we in een openlucht bar tegenover het visrestaurantje iets gaan drinken. De Britten die we eerder waren tegengekomen zaten nog in het restaurantje te eten en wat alcohol te verzetten. Wat later op de avond begon het voor de Britten zodanig uit de hand te lopen dat één van hun niet meer op zijn benen kon staan. De anderen probeerden hem recht te houden maar omdat ze zelf goed in de wind waren, slaagden ze er niet echt in en ze lieten hun vriend tot tweemaal toe vallen. 1 keer viel hij recht op zijn gezicht en de andere keer keer recht op zijn arm. Het zag er nogal pijnlijk uit. De volgende dag kwamen we hem tegen en hij zag er uit of hij in een accident gezeten had :D Hij wist wel niet dat zijn maten hem hadden laten vallen. Hij was ervan overtuigd dat hij hetzelf gedaan had. Die britten toch :p De eerste dagen hebben we wat gerelaxt op het strand en veel gezwommen. We hadden vernomen dat het mooi was om met de scooter in de buurt van Mui Né te rijden, omdat de wegen zo goed als verlaten zijn en je langs grote delen van de kust rijdt. Dus besliste ik toch om eens op de scooter in Vietnam te kruipen, hoewel ik nog nooit met een scooter gereden heb. En het was echt zalig! Het was even wennen, maar volgens Lies was ik er snel mee weg. Lies en ik zijn dan eerst naar de Fairy Springs gereden. Het is een klein riviertje die je helemaal tot aan de waterval kan bewandelen. Het landschap errond was weer prachtig. Daarna zijn we doorgereden naar de Witte Zandduinen. Dit was ook een aparte ervaring. Er stond een stevige wind op de duinen en dat in combinatie met zand dat tegen je benen vliegt is bij momenten, als de wind hard genoeg waait, pijnlijk :) Mijn eerste scootervaring was zeer geslaagd! Het waren een zalige twee weken geweest met ons vijven, maar helaas aan alles komt een eind en we namen afscheid van de jongens. Een dag later namen Lies en ik afscheid van Daria en vertrokken we richting Mekongdelta. Zo ging iedereen weer zijn eigen kant op :)

Groetjes,

Lies en Yrena