Phong Nha Ke Bang Nationaal Park

Na deze reis zeg ik in België nooit meer dat de tijd vliegt, want mijn god hier gaat hij tegen lichtsnelheid voorbij. Het lijkt ondertussen al maanden geleden dat we in Dong Hoi toekwamen. Onze eerste indruk was vrij teleurgesteld: grijs weer, frisjes, weinig kleurrijk stadje. En dat na een nachttrein om U tegen te zeggen! Eén nachtje verbleven we in een hotelletje dat recht uit de tijd van de Amerikaanse bezetting hier leek te komen. Zelfs op het wastafeltje pronkte de sticker: "Approved by the USA". Niemand in het stadje bleek Engels te spreken, ook onze hotelreceptioniste kende het woordje "map" niet, dus zijn we na het inchecken op goed geluk beginnen wandelen, de queeste naar eten. Na geruime tijd wandelen nog niets gevonden dat op een restaurant leek, maar na een praatje met een kapster die graag haar Engels wat wou oefenen, werd de zaak naast het kapsalon voor ons geopend. Een warm biertje en rijst met sla verder konden we er weer helemaal tegenaan! Op de terugweg charmeerde het stadje ons volledig: "Hello!!" werd geroepen vanuit iedere hoek en spleet en ook op het strand werden we warm verwelkomd ;)

's Avonds gingen we vrij vroeg onder de wol, want er wachtte ons 's morgens een rit naar het Nationaal park dat vlakbij het stadje gelegen is: Phong Nha Khé Bang. We waren vooral ongerust over het weer: opnieuw grijs en regenachtig, en dat terwijl we van plan waren om die dag nog een jungletrekking te gaan doen! Aangekomen op onze verblijfplaats, een splinternieuwe hostel/farmstay met zwembad, pooltafel en big screen tv, discussieerden we wat met Ben, de eigenaar, en beslisten die dag een ritje te doen met de fiets door het park, om dan pas twee dagen later de jungle te trotseren. Een geniale beslissing zo bleek, we genoten met volle teugen van het tochtje richting de Phong Nha Cave. Per boot werden we tot aan de ingang van de grot gebracht, waar we zelf als enige personen aanwezig op verkenning konden.

's Avonds konden we wat socializen met de andere backpackers in de hostel, en besloten we om de dag nadien de Paradise Cave te bezoeken, naar verluid de langste grot ter wereld.

Twee jongens, Wim en Jo, waarvan Yrena Wim reeds had ontmoet in Hanoi, kwamen de volgende ochtend aan op de Farmstay en de beslissing was vlug gemaakt om samen een jeep met bestuurder in te huren voor die dag om naar de grot te trekken. En groot is 'm, laat de foto's voor zichzelf spreken! Wederom waren er amper toeristen aanwezig, wat de ervaring des te intenser maakte. Er was een volledig parkje aangelegd aan de voet van de grot, voorzien op duizenden bezoekers, de ingang had zowaar zelfs electronische ticketscanners en van die metro poortjes. Maar dus geen kat aanwezig, behalve dan de tientallen medewerkers die niet goed wisten wat aan te vangen met dat groepje van vijf bezoekers.

Na aankomst terug op de farmstay, besloten we nog een wandeling te maken door de rijstvelden. Dit was weer één van die onverstandige maar oo zoo leuke ideeën (het had voordien dagenlang geregend)

:D

Eén grote modderspeelplaatspoel dus, maar uiteindelijk viel het heel goed mee, Yrena en Jo slaagden erin de voeten droog te houden, Daria liep na de eerste tientallen meters reeds op haar blote voeten door de modder en toen Wim en ik het glorieuze idee hadden een andere weg terug te nemen moesten de schoenen ook uit. Vanaf die dag was Hond onze vriend. In het pikdonker kwamen Wim en ik als laatsten toe op de Farmstay, modder afwassen geblazen. Vooral het feit dat die rijstvelden volstonden met - vergeef me mijn woordenschat- non-stop-schijtende koeien, deed ons grondig schrobben.

De dag nadien was het trekkingdag! 20 kilometer zouden we wandelen door de jungle. Ik dacht dat dit weer zo'n afstandsberekening was op zijn Zuid-Oost Aziatisch, waar 20 kilometer vanalles kan betekenen, maar nee, het was effectief 20 kilometer!

En wat voor een twintig kilometer, heerlijk! 's morgens hebben we een tweetal uur zwaar doorgewandelend, berop bergaf door de jungle, badend in het zweet natuurlijk, want fantastisch was de conditie nog niet op dit punt. Tegen de middag konden we écht even baden, in de rivier die we diezelfde dag nog een 25 tal keer zouden doorwaden. G E N I A A L. Een aanrader voor waterratten onder de lezers :)

We kwamen 's avonds tussen de Saigon biertjes door te weten dat het park als highlight zou komen te staan in de nieuwe editie van de Lonely Planet Zuid-Oost Azië van 2012. En dit terwijl over het park momenteel niets te vinden is in eender welke gids! Eeuwige dank aan Yrena om dit per toeval te ontdekken al surfend op het internet!

Na dit avontuur zat onze tijd op de farmstay erop, de volgende ochtend zouden we met dezelfde groep van vijf vertrekken richting Hué en Mui Ne, op naar nieuw avontuur :)